Ο όρος “σπέρμα” έχει διαφορετική έννοια στα ζώα και στα φυτά. Στα ζώα, λέγοντας “σπέρμα”, εννοούμε ένα υγρό που περιέχει τα σπερματοζωάρια, δηλαδή τα κύτταρα που ως στόχο έχουν να γονιμοποιήσουν τα ωάρια. Στα φυτά, όμως, με τον όρο “σπέρμα” αναφερόμαστε στο αποτέλεσμα της γονιμοποίησης. Όταν, δηλαδή, οι γυρεόκοκκοι (που είναι κάτι ανάλογο με τα σπερματοζωάρια των ζώων) ενός άνθους γονιμοποιήσουν τις σπερματικές βλάστες (που είναι κάτι ανάλογο με τα ωάρια των ζώων) ενός άλλου άνθους, τότε προκύπτει το σπέρμα (που είναι κάτι ανάλογο με το έμβρυο των ζώων). Συνηθέστερα, αντί να χρησιμοποιήσουμε τον όρο “σπέρμα”, χρησιμοποιούμε τους όρους “κουκούτσι”, “σπόρος” ή ακόμα και “καρπός”. Υπό μια οπτική, είναι λογικό. Διότι αν το έμβρυο, που ονομάζεται “κουκούτσι” ή “σπόρος”, βρεθεί σε κατάλληλες συνθήκες, θα καταφέρει να βλαστήσει και να μετατραπεί σε ώριμο φυτό. Ετσι, όταν παρακολουθούμε αμέριμνοι μια κινηματογραφική ταινία και καταβροχθίζουμε εκατοντάδες ηλιόσπορους, σημαίνει πως τρεφόμαστε με φυτικά έμβρυα! Μα το ίδιο συμβαίνει όταν καταβροχθίζουμε εκατοντάδες ποπ-κορν, τα οποία πρωτύτερα έχουμε ψήσει κιόλας! Να μην αναφερθώ στον αρακά, στα φασόλια και σε ένα πλήθος άλλων τροφών… Μετά από όλα αυτά, καταλαβαίνουμε πως το καλοκαίρι, όταν φτύνουμε τόσο απαξιωτικά τα κουκούτσια από το δροσερό καρπούζι, τα τραγανά κεράσια και τα γυαλιστερά τζάνερα (κατ’ άλλους κορόμηλα), εκσφενδονίζουμε τους σχηματισμούς που θα μπορούσαν, θεωρητικά, να αποτελέσουν ένα νέο φυτό.

Αν συγκρίνουμε τα φυτά με τα ζώα, οι διαφορές που θα βρούμε είναι τρομακτικές. Φυσικά, υπάρχουν και σημαντικότατες ομοιότητες, πράγμα που μας κάνει να πιστεύουμε πως όλοι οι οργανισμοί έχουν ένα και μοναδικό κοινό πρόγονο στην εξέλιξη. Η βιολογία των φυτών, λοιπόν, έχει τόσες διαφορές από τη βιολογία των ζώων, που ορισμένα κλασικά χαρακτηριστικά που συναντάμε στο ζωικό βασίλειο πρέπει να τα ξεχάσουμε, όταν ασχολούμαστε με το φυτικό βασίλειο. Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ο μέσος χρόνος ζωής. Δεν εννοώ πως η έννοια αυτή είναι πλήρως ανύπαρκτη στο φυτικό βασίλειο. Εννοώ όμως, πως τα όριά της δεν είναι τόσο στενά, όσο στο ζωικό βασίλειο. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έχει μέσο χρόνο ζωής τα 70 περίπου χρόνια. Αυτό σημαίνει πως ένας άνθρωπος μπορεί να πεθάνει στα 65 ή στα 56 ή στα 90 ή στα 87 ή στα 42 ή ακόμα και στα 104. Αποκλείεται όμως να βρούμε άνθρωπο που να έχει φτάσει τα 150. Ακόμα κι αν η ζωή του διαρκέσει πολύ, είναι καταδικασμένος να πεθάνει μέσα σε κάποια “λογικά” πλαίσια. Ανάλογα ισχύουν και για ένα σκύλο, που έχει μέσο όρο ζωής τα 15 χρόνια. Αποκλείεται να βρούμε σκύλο 25 ετών. Δεν ισχύει όμως το ίδιο σε όλα τα φυτά (ιδιαίτερα στα δέντρα). Ασφαλώς, υπάρχουν φυτά που υπακούουν σε κάποιους στενούς κανόνες. Για παράδειγμα, η μαργαρίτα είναι ένα μονοετές φυτό. Δε θα ζήσει παραπάνω από μερικούς μήνες. Τι γίνεται όμως με μια βελανιδιά; Πόσο ζει μια βελανιδιά; Υπήρξαν βελανιδιές που ξεράθηκαν μετά από μερικά χρόνια ζωής, επειδή ένα παθογόνο μικρόβιο ή ένα επιβλαβές έντομο ή μια ανόητη παρέμβαση του ανθρώπου τού προξένησε ανεπανόρθωτο κακό. Αν όμως δε συμβεί αυτό το ανεπανόρθωτο κακό, η βελανιδιά μπορεί να συνεχίσει και να συνεχίσει και να συνεχίσει να ζει για αρκετές εκατοντάδες χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει με τα πουρνάρια, τα πεύκα, τους πλάτανους, τις καστανιές, τους ευκάλυπτους, τα ελαιόδεντρα και πολλά άλλα. Έτσι, σε ποικίλα μέρη του πλανήτη συναντάμε φυτά, των οποίων ο χρόνος ζωής είναι εντυπωσιακός. Στη λίμνη της Καστοριάς υπάρχει πλάτανος άνω των 900 ετών. Σε δάσος της California υπάρχει σεκόγια (είδος τεράστιου πεύκου) σχεδόν 4000 ετών. Ίδια περίπου είναι η ηλικία ενός κυπαρισσιού στο Ιράν και μιας καστανιάς στη Σικελία. Στο νομό Χανίων, ένα ελαιόδεντρο αγγίζει τα 3000 χρόνια. Και πότε θα πεθάνουν αυτά τα δέντρα; Κανείς δεν ξέρει. Δε φαίνεται να υπάρχει κάποιο χρονικό όριο. Εμείς ευχόμαστε να μην εμφανιστεί ο παράγοντας που θα τα οδηγήσει στον τερματισμό της ζωής τους. Μακάρι να ζήσουν άλλα τόσα χρόνια, αν φυσικά αυτό είναι δυνατό.