Ο όρος “σπέρμα” έχει διαφορετική έννοια στα ζώα και στα φυτά. Στα ζώα, λέγοντας “σπέρμα”, εννοούμε ένα υγρό που περιέχει τα σπερματοζωάρια, δηλαδή τα κύτταρα που ως στόχο έχουν να γονιμοποιήσουν τα ωάρια. Στα φυτά, όμως, με τον όρο “σπέρμα” αναφερόμαστε στο αποτέλεσμα της γονιμοποίησης. Όταν, δηλαδή, οι γυρεόκοκκοι (που είναι κάτι ανάλογο με τα σπερματοζωάρια των ζώων) ενός άνθους γονιμοποιήσουν τις σπερματικές βλάστες (που είναι κάτι ανάλογο με τα ωάρια των ζώων) ενός άλλου άνθους, τότε προκύπτει το σπέρμα (που είναι κάτι ανάλογο με το έμβρυο των ζώων). Συνηθέστερα, αντί να χρησιμοποιήσουμε τον όρο “σπέρμα”, χρησιμοποιούμε τους όρους “κουκούτσι”, “σπόρος” ή ακόμα και “καρπός”. Υπό μια οπτική, είναι λογικό. Διότι αν το έμβρυο, που ονομάζεται “κουκούτσι” ή “σπόρος”, βρεθεί σε κατάλληλες συνθήκες, θα καταφέρει να βλαστήσει και να μετατραπεί σε ώριμο φυτό. Ετσι, όταν παρακολουθούμε αμέριμνοι μια κινηματογραφική ταινία και καταβροχθίζουμε εκατοντάδες ηλιόσπορους, σημαίνει πως τρεφόμαστε με φυτικά έμβρυα! Μα το ίδιο συμβαίνει όταν καταβροχθίζουμε εκατοντάδες ποπ-κορν, τα οποία πρωτύτερα έχουμε ψήσει κιόλας! Να μην αναφερθώ στον αρακά, στα φασόλια και σε ένα πλήθος άλλων τροφών… Μετά από όλα αυτά, καταλαβαίνουμε πως το καλοκαίρι, όταν φτύνουμε τόσο απαξιωτικά τα κουκούτσια από το δροσερό καρπούζι, τα τραγανά κεράσια και τα γυαλιστερά τζάνερα (κατ’ άλλους κορόμηλα), εκσφενδονίζουμε τους σχηματισμούς που θα μπορούσαν, θεωρητικά, να αποτελέσουν ένα νέο φυτό.