Υπάρχουν διάφορες παρεξηγήσεις γύρω από το ζήτημα της αναισθησίας, κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης. Είναι λογικό ο κόσμος να μπερδεύει τις έννοιες της αναισθησίας, της αναλγησίας και της μυοχαλάρωσης. Τα αναισθητικά φάρμακα χορηγούνται προκειμένου ο ασθενής να εισέλθει σε μια κατάσταση “ύπνου”, κατά την οποία χάνει την επαφή με το περιβάλλον. Στόχος, δηλαδή, των αναισθητικών φαρμάκων είναι να μη θυμάται ο ασθενής και όχι να μην πονάει. Η καταστολή της αίσθησης του πόνου είναι αρμοδιότητα των αναλγητικών φαρμάκων, που χορηγούνται παράλληλα. Στο σημείο αυτό, είναι λογικό να αναρωτηθεί κάποιος αν είναι δυνατό να νιώθει ο ασθενής πόνο, ενώ βρίσκεται υπό αναισθησία. Η απάντηση είναι ναι. Υπάρχουν ενδείξεις που φανερώνουν τον πόνο που νιώθει ο “κοιμισμένος” ασθενής, με σπουδαιότερη την ταχυσφυγμία (ταχυκαρδία), η οποία γίνεται αντιληπτή από τo ηλεκτρονικό μηχάνημα (monitor), στο οποίο είναι συνδεδεμένος ο εγχειριζόμενος. Για διάφορους λογους, δεν είναι σωστό να νιώθει πόνο ο ασθενής, οπότε χορηγούνται αναλγητικά φάρμακα για να σταματήσει το δυσάρεστο αυτό αίσθημα. Όσο για τα μυοχαλαρωτικά φάρμακα, αυτά έχουν ως στόχο τη χαλάρωση των μυών, προκειμένου να διευκολυνθούν οι γιατροί στην πραγματοποίηση ορισμένων αναγκαίων παρεμβάσεων.