Ο κούκος αποτελεί κακό συναπάντημα για αρκετά είδη πτηνών. Σε γενικές γραμμές, τα είδη των πτηνών φτιάχνουν τη φωλιά τους, στην οποία κουρνιάζουν και στην οποία εκκολάπτουν τα αυγά τους. Ο κούκος όμως, θεωρεί πως δεν υπάρχει λόγος να χτίσει τη δική του φωλιά, αφού υπάρχουν άλλες, έτοιμες. Ο θηλυκός κούκος, λοιπόν, επισκέπτεται τη φωλιά ενός άλλου είδους πτηνού, αρκεί να υπάρχουν σε αυτή αυγά. Σπρώχνει ένα ή δύο αυγά του ιδιοκτήτη ώστε να πέσουν από τη φωλιά και τοποθετεί στη θέση τους ισάριθμα δικά του αυγά. Στη συνέχεια, επισκέπτεται κι άλλες ξένες φωλιές, μέχρι να εναποθέσει τον επιθυμητό αριθμό αυγών. Η όλη διαδικασία κρατάει ελάχιστο χρόνο, έτσι ώστε να μην πιαστεί “στα πράσα” από τον ιδιοκτήτη. Καθώς οι μέρες περνούν, οι ιδιοκτήτες της φωλιάς εκκολάπτουν τα δικά τους αυγά, αλλά και τα ξένα αυγά, χωρίς να το γνωρίζουν. Και δε φτάνει μόνο αυτό. Μόλις προκύψουν οι νεοσσοί, αρχίζει η δεύτερη φάση της επιθετικής συμπεριφοράς, αυτή τη φορά από τον ίδιο το νεαρό κούκο, ο οποίος σπρώχνει έξω από τη φωλιά αυγά ή νεοσσούς που συνυπάρχουν. Έτσι, οι ιδιοκτήτες της φωλιάς βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να τρέφουν, εν αγνοία τους, ένα ξένο πτηνό, κανένα όμως δικό τους. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πολύ συχνά ο νεαρός κούκος αποκτάει μέγεθος μεγαλύτερο από τους θετούς γονείς του, μέχρι να αναπτυχθεί αρκετά και να εγκαταλείψει τη φωλιά. Επίσης εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι τα αυγά του κούκου έχουν εξελικτικά αποκτήσει όψη παρόμοια με την όψη των αυγών που εκδιώχνονται, προκειμένου να είναι πιο ασφαλής η παραπλάνηση των ιδιοκτητών της φωλιάς.