Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να καταπιούν ένα χάπι ή μία κάψουλα, όταν παραστεί ανάγκη. Η λύση που δίνουν στη δυσκολία αυτή είναι ο θρυμματισμός του χαπιού ή το άνοιγμα της κάψουλας. Ας προτιμήσουμε να μιλήσουμε για τις κάψουλες, των οποίων το άνοιγμα είναι ευκολότερο, άρα και πιο δελεαστικό, προκειμένου να αποφύγουμε τη δυσκολία της κατάποσης.

Μια κάψουλα αποτελείται από το κάλυμμά της, του οποίου το υλικό κατασκευής μοιάζει με πλαστικό (αλλά, φυσικά, δεν είναι) και από το περιεχόμενό της, το οποίο διαθέτει τη δραστική χημική ουσία που θα ανακουφίσει τα συμπτώματα ή θα εξαλείψει την αιτία της πάθησής μας. Το ίδιο το μέγεθος της κάψουλας, αλλά και το γεγονός ότι το κάλυμμά της έχει την τάση να “κολλάει” στη γλώσσα μας, είναι συνήθως οι αιτίες που μας κάνουν να τις αντιπαθούμε. Το κάλυμμα, λοιπόν, αποτελείται από δύο τμήματα, συνηθέστερα ένα διάφανο και ένα αδιάφανο, που εφαρμόζουν το ένα μέσα στο άλλο. Απλά τραβώντας τα δύο τμήματα του καλύμματος, μπορούμε να αδειάσουμε το περιεχόμενο της κάψουλας σε ένα κουταλάκι και να το χορηγήσουμε στον εαυτό μας άνετα. Αυτή, όμως, η πρακτική είναι λανθασμένη. Κάνοντας μια τέτοια ενέργεια, εκθέτουμε άμεσα τη δραστική χημική ουσία του περιεχομένου στα οξέα του στομαχιού μας. Τα οξέα αυτά είναι ικανά να καταστρέψουν σε σημαντικό βαθμό τη δραστική ουσία, μειώνοντας έτσι ριζικά το ποσό αυτής που καταφέρνει να φτάσει στο έντερο, από το οποίο γίνεται η απορρόφηση. Τελικά, αυτό ισοδυναμεί με λήψη χαμηλότερης δόσης φαρμάκου, συγκριτικά με την απαιτούμενη. Έτσι, όμως, δε βοηθάμε τον εαυτό μας ιδιαίτερα.

Υπάρχει μια τεχνική κατάποσης που έχει βοηθήσει αρκετό κόσμο. Αρχικά, βάζουμε στο στόμα μας μια γουλιά νερό, την οποία στριφογυρίζουμε πριν καταπιούμε. Έτσι, υγραίνουμε το στόμα μας, αποφεύγοντας, ως ένα βαθμό, το πρόβλημα του “κολλήματος”. Χωρίς καθυστέρηση, εισάγουμε την κάψουλα στο στόμα μας, εγκλωβίζοντάς τη ανάμεσα στη γλώσσα και τον ουρανίσκο μας. Αμέσως, βάζουμε άλλη μια γουλιά νερό στο στόμα μας και καταπίνουμε γέρνοντας το κεφάλι προς τα μπρος, δηλαδή προς το στέρνο μας. Αν αυτό το “κόλπο” πετύχει δυο-τρεις φορές, τότε η δυσκολία απομυθοποιείται για μια ζωή!